Gelukkig maar, want deze vrijwilligers vervullen een belangrijke rol in de gemeenschap. Ze ondersteunen mantelzorgers van mensen die terminaal ziek zijn of een zware vorm van dementie hebben.
Dat in goede banen leiden vereist veel regelwerk. Op dit moment zijn er zo’n twintig vrijwilligers actief, die ongeveer evenveel cliënten begeleiden.
De twee coördinatoren die dat voorheen deden, wilden ermee stoppen. „Dat was al lang bekend, maar toch lukte het maar niet om vervangers te vinden. Het begon erom te spannen, want geen coördinatoren betekent geen inzet van vrijwilligers. Met als gevolg dat na dertig jaar deze vorm van vrijwilligerswerk zou moeten stoppen.”
Er was al één nieuwe coördinator gevonden, Mieke Dijker, maar dat was niet genoeg. Gelukkig kwam toen Trees van Raay in beeld. Waarom is het zo moeilijk om een coördinator te vinden?
Dijker: „Het is vrijwilligerswerk, maar het voelt als echt werk. Telefonisch bereikbaar zijn, intakes doen bij cliënten en hen matchen met de juiste vrijwilliger.”
En dat is nog niet alles. Ze organiseren trainingen en bijeenkomsten, onderhouden nauwe contacten met alle betrokkenen en zijn daarnaast ook nog bezig met – om er maar eens een zakelijke term tegenaan te gooien – ‘exposure genereren’.
Onbekendheid bij verwijzers
Van Raay: „Wij kunnen best wel meer bekendheid gebruiken namelijk. We willen niet alleen vindbaar zijn voor nieuwe vrijwilligers, maar ook voor ‘verwijzers’ zoals huisartsen en zorginstellingen die soms niet eens weten dat wij bestaan. En dat terwijl wij zulke waardevolle diensten verlenen, die ook nog eens kosteloos zijn.”
Want dat de diensten waardevol zijn, daar twijfelt niemand aan. „Niet alleen voor de cliënten en hun mantelzorgers, maar ook voor de vrijwilligers zelf”, aldus Dijker. Van Raay beaamt dat volmondig. „Onze mensen worden elke keer weer beloond met veel dankbaarheid en waardering.”
‘Mantelzorgers hebben ook rust nodig’
Wanneer iemand terminaal ziek is en thuis wil sterven, is er uiteraard medische zorg nodig. Maar alleen daarmee kom je er niet. ,,De patiënt heeft ook gezelschap nodig, persoonlijke begeleiding. Dat wordt door de mantelzorgers gedaan. En dat is ook waar onze vrijwilligers om de hoek komen kijken. Want die mantelzorgers hebben natuurlijk ook hun rust nodig.”
De vrijwilligers worden onderdeel van het gehele team dat in zo’n situatie wordt ingezet, maar vervullen geen zorgtaken. „Nee, het gaat echt om gezelschap houden. Een gesprek, een spelletje, een luisterend oor, net waar de situatie om vraagt.”
Iemand begeleiden die gaat overlijden, dat zal best ingrijpend zijn voor zo’n vrijwilliger, toch? „Ja en nee. Vergeet niet, onze vrijwilligers zijn allemaal al wat ouder en hebben al verlies meegemaakt in hun eigen omgeving. Daarnaast worden zij bij ons goed getraind om hiermee om te gaan. Niet alleen in het begin, ook gedurende de hele periode dat zij bij ons actief zijn.”
Vrijwilligers kunnen overigens ook aangeven welke cliënten zij het liefst willen ondersteunen: mensen die terminaal zijn of mensen die dementie hebben. „Die verhouding is ongeveer fifty-fifty. Maar wat ze ook kiezen, ze weten dat ze altijd kunnen rekenen op steun van ons en van elkaar.”
Bron: Wilma Vervoort ED